چقدر حوصله ام....

دوبـــاره حوصله ام سر برفت و مانده شدم

در این ملولی و زاری ز خنـــــده رانده شدم

تمـــــــــــــــام آینه ها را به سنگ میشکنم

چرا که از نگه او بسی شکـــــــــانده شدم

به حد غــــــــــــایت دیوانگی و سقف جنون

ببین که خود برسیدم و یا رســــــــــانده شدم!

نفــــــــــــــس میان گلویم چو آتش است و شرر

ز سوی او به جز از بی زبـــــان چه خوانده شدم؟

به بی زبـــانی خود گــــــــــــر محقرم خوانده

کجـــــا بود کــــه ببیند کجـــــــــــا نشانده شدم؟

سخن رهــــــــــــــــــــا کنم اندر میان گفتارم

چقــــــــــدر حوصله ام سر برفت و مانده شدم

منو یاد نگاه تو...

منان بی بال و پر مرغم که تو بال و پرم بودی  

                     دگر تنـــــــــهای تنــــهایم تو تنـــها یاورم بودی

 

پنـــاهم ، بی پنــــاهم من ببین حال پریشانم

                        دلم سوزد به حــــال خود پنـــــــاه آخرم بودی

 

کجا بود آشنا قلبـــی به درد قلب بیمارم؟

                         تو تنهــــا آشنــــا با درد قلب مضطرم بودی

 

نگاهی خیره سوی من بود با طعنه هایی بس

                         منـــــــــــــو یاد نگاه تـــــو ، تمام باورم بودی

 

منو یک یاس پژمرده، منو یاسی لگد خورده

                          منو یادی ز اشک تو، بر این دل دلبرم بودی

 

درون خسته میسوزم به هر آوا که میگویم

                          تو رفتی من تک و تنها، الهی در برم بودی

میان کوچه ها چون تو....

در این دنـــــیای وانفسا تو تنها عشق من بودی

               

                           تو رفتی من بدون تو چه دارم چاره جز زاری؟

 

یکی بر اشک من خندید و من هم ناله ها کردم

            

                               پس از هجرت به هر یادی کنم در دل عزاداری

 

مـــــیان کوچه ها چون تو بسی بسیار رنجیدم

       

                          سرم در چاه می گریم و می گریم به هر باری

 

غــــــریبم من درین مردم صدای ناله ام بشنو

    

                           غمی دارم، چه کس بعدت کند از من هواداری؟

 

بود یک آرزو بر من که آیم از پی ات ای گل

   

                           چه سان باور کنم خواهی مرا تنهای بگذاری؟

 

نـــــــــــــگارا حال من بنگر که از چشمم نمیبارد

  

                             به جز خونابه ای از غم به وقت خواب و بیداری

 

به سوی آسمان پر زد پرستوی غمین حالم

  

                             کنــــــون افتـــــاده در بین من و او آه دیواری

 

پریشان و پر از دردم میان جمع نامردم

   

                          نگارا من چه بد کردم به دورت خسته میگردم