-  کاغذ سفیدِ من  -

تو نخواهی آمد

و من اینجا تنها

هر نفس هم نفس آه شوم

تو نخواهی فهمید

که دلم میشکند

و نگاهم غم باران دارد

تو نخواهی دانست

که دلی بشکسته و نگاهی خسته

و همان بغض شدیدی که دگر راه برویم نفسم را بسته

ز کجا امده اند

اما....


من دگر میدانم

و بسی مطمئنم

تو نخواهی آمد

تو نخواهی فهمید

تو نخواهی دانست

تا به حالا این بود

تا ابد هم این است

نفسی کاش بیاید و به بیرون نرود

خس خس آه مرا خنده کنند این مردم

یاد نیما کردم

غم این خفته چند

ای دریغا به برم میشکند

بغض سنگین و قدیمی که نفس ها را برد

بر سرم میشکند

آسمان میبارد

حرمت اشکم را

در بر چشم ترم میشکند

من در این تنهایی

هان بدان که کمرم میشکند...