در دل بود امیدی که.......

بــــــگذار تا بگـــــریم چون ابــر در بهاران

کــــــــز سنگ نــــاله خیزد در انتظار باران

تنهاتـــــــــرین صدایی کو خفته در هیاهو

از نای من برون شد گردیده ام غزلخوان

یک شبــــــــــ میان غربت این ارزو نمودم

گر دیده بر رخش خورد دستم برم به دامان

گویم مرو ، غریبم , وامانده ام به طوفان

قدری بمان کنارم تنــــــــــــهاییم تو بستان

اینجا میان ظلمت پــــــوسیده ام ز غصه

حتی نه همکلامـــــی در آشکار و پنهان

صدها غزل سرودم بـــــهر شکستن شب

در این سکوت مبــــهم در انتظار طوفان

باران اگر ببارد بـــــــــر شب اثر نماید

سر میزند صباحی بـــــــا افتاب سوزان

در دل بود امیدی کــه آن آشنا می آید

این جاده غریبی روزی رسد به پایان

در بین باد و باران از راه میرسد او

تنهاییم بگیرد گردد خــــــزان بهاران

دیوار میکشم ......

دیـــــــوار میکشم به میان تو و خودم

رنجــــــور میشوم ز فغان تو و خودم

روزی گمـــــــان عاشقی ما چگونه بود؟

خندیدنی است حدس و گمان تو و خودم

بهر من و تـــــــو خنده سردی شد ارزو

از بس مشــــوش است روان تو و خودم

روزی قرار بود به هم جــــــان فدا کنیم

سر پر ز باد بود به جــــــان تو و خودم

ما اشنا به صحبت دلهـــــــــــا نبوده ایم

بیهوده بود کار زبـــــــــــان تو و خودم

ما از ازل میان دل هـــــــــــم نبوده ایم

بی معنی است لفظ بمـــــــان تو و خودم

روزی برای هم دل مــــــــا در تپش فتاد

دیگر چه خسته شد ضربــــان تو و خودم

آن صبح عاشقی به شــــــــب تیره ختم شد

وه تلخیش ببسته دهـــــــــــــان تو و خودم

اکنون دگر رها شدم از لــــــــــفظ عاشقی

بیزار گشته ام ز بیــــــــــــــــان تو و خودم

چقدر حوصله ام....

دوبـــاره حوصله ام سر برفت و مانده شدم

در این ملولی و زاری ز خنـــــده رانده شدم

تمـــــــــــــــام آینه ها را به سنگ میشکنم

چرا که از نگه او بسی شکـــــــــانده شدم

به حد غــــــــــــایت دیوانگی و سقف جنون

ببین که خود برسیدم و یا رســــــــــانده شدم!

نفــــــــــــــس میان گلویم چو آتش است و شرر

ز سوی او به جز از بی زبـــــان چه خوانده شدم؟

به بی زبـــانی خود گــــــــــــر محقرم خوانده

کجـــــا بود کــــه ببیند کجـــــــــــا نشانده شدم؟

سخن رهــــــــــــــــــــا کنم اندر میان گفتارم

چقــــــــــدر حوصله ام سر برفت و مانده شدم

منو یاد نگاه تو...

منان بی بال و پر مرغم که تو بال و پرم بودی  

                     دگر تنـــــــــهای تنــــهایم تو تنـــها یاورم بودی

 

پنـــاهم ، بی پنــــاهم من ببین حال پریشانم

                        دلم سوزد به حــــال خود پنـــــــاه آخرم بودی

 

کجا بود آشنا قلبـــی به درد قلب بیمارم؟

                         تو تنهــــا آشنــــا با درد قلب مضطرم بودی

 

نگاهی خیره سوی من بود با طعنه هایی بس

                         منـــــــــــــو یاد نگاه تـــــو ، تمام باورم بودی

 

منو یک یاس پژمرده، منو یاسی لگد خورده

                          منو یادی ز اشک تو، بر این دل دلبرم بودی

 

درون خسته میسوزم به هر آوا که میگویم

                          تو رفتی من تک و تنها، الهی در برم بودی

میان کوچه ها چون تو....

در این دنـــــیای وانفسا تو تنها عشق من بودی

               

                           تو رفتی من بدون تو چه دارم چاره جز زاری؟

 

یکی بر اشک من خندید و من هم ناله ها کردم

            

                               پس از هجرت به هر یادی کنم در دل عزاداری

 

مـــــیان کوچه ها چون تو بسی بسیار رنجیدم

       

                          سرم در چاه می گریم و می گریم به هر باری

 

غــــــریبم من درین مردم صدای ناله ام بشنو

    

                           غمی دارم، چه کس بعدت کند از من هواداری؟

 

بود یک آرزو بر من که آیم از پی ات ای گل

   

                           چه سان باور کنم خواهی مرا تنهای بگذاری؟

 

نـــــــــــــگارا حال من بنگر که از چشمم نمیبارد

  

                             به جز خونابه ای از غم به وقت خواب و بیداری

 

به سوی آسمان پر زد پرستوی غمین حالم

  

                             کنــــــون افتـــــاده در بین من و او آه دیواری

 

پریشان و پر از دردم میان جمع نامردم

   

                          نگارا من چه بد کردم به دورت خسته میگردم

 

شنیدم ناله ات مادر شبی....

ایـــــام فاطـــــمیه تسلیـــــت بــــــاد.

شنیدم ناله ات مادر شبی غمبار و طوفانـــی

                                 گـــمان دارم که رفت از آسمانم ماه تابانی

چرا مادر نمیخندی؟ بگو از غصه ات با مـــن

                                 چرا رویت کبود است و چرا مادر پریشانی؟

چرا اشکت بود جاری؟ چرا چشمت بود کمسو؟

                                    بـــگو با من چرا مادر ؟ چرا پیوسته گریانی؟

دلم بشکسته چون دیدم که بشکستند قلبت را

                                   کنون فهمیده ام کز غم ترا چشمست بارانی

فغان سر میدهی با اشک میگویی تو بر مردم

                                  "بترسید از خدا، بر ما روا شد مکر شیطانی"

وصیت میکنی از ترس دشمن با علی" که آخر

                                 مرا تشییع کن در شب، سکوت، آرام و پنهانی

 

دعایی میکنم حالا بگو از دل تـــــــــــو آمینی

                                 خــــــدایا جان من برگیر زین تمثال ظلمانی"

امان از این جدایی...

جدایی عاقبت مــــ  ـــا  را جدا کرد

به حال خود تــــــک و تنها رها کرد

فقط یــــادت بمانده بهر این دل

دلم با غصه خود را اشنــــــا کرد

به چشمم ابــــر بارانی نشسته

نمیدانی جدایی ام چه هـــا کرد

نفس بگرفته جانم بر لـــــب امد

سکوت مبهمی مــــن را صدا کرد

نمیدانم دگـــــر عقلم کجـــا شد

جنون خود را به سر اینگونه جا کرد

تمام اسمان چون چهره ات شد

زمین هم گردشش را ضد ما کرد

اگر گویم که هر شب دارمت یاد

ببینم شمس هم روشن هوا کرد

امان از این جدایی چونکه ما را

اگــــر دردی بـــــود او مبتلا کرد

چه دوران خوشی بود و صد افسوس

جدایـــــــی عاقبت مــ  ـا را جدا کرد

زمزمه دلتنگی

زمزمه کردم ز غمت

زمزمه ام همچو فغان شد

و دل پیر و جوان را همچونان گرز گران شد

و چقدر از نفسم غصه ببارد اینجا

خون چکد از جگرم ناله من پر سوز است

کس نمیداند که من دلتنگم

گاه و بی گاه منم که با خودم میجنگم

زمزمه

زمزمه

زمزمه تا به فعان راهی نیست

ناله باید سر داد

ناله ای تا که فلک شعله ور از سوز شود

وز فغان سیر زمان گیج و به هم خورده شب و روز شود

ناله باید سر داد

زمزمه کاری نیست

زخم ما تا به جگر هم رفته

ناله باید سر داد تا همه از غم ما جان بدهند

و چه کس میداند ؟

معنی این همه دلتنگی را؟

چهره اش هاله ای از توهمی رویاییست

در سرم جا مانده

دل من را تو ببین

که هنوز

در پی گم شده اش میگردد

دلتنگی این دلم ببین پوسیده

و چه کس میداند معنی این همه دلتنگی را...

ای آسمان دوباره دلم...

ای آسمان دوباره دلــــــم بی نوا شده

از بس که گریه کرده به غم مبتلا شده

آری دلـــــــــم به حال خودم گریه میکند

زیرا بر او ز هر کس و نا کس جفا شده

با نــــــــام دوستی همه خنجر براو زدند

بر سر نشسته خاک و به جانش بلا شده

مهر و محبتی ز کسی هیچ او ندید

گفتم بگویمت که بدانی چه ها شده

قلب شکسته ای دگرش صبر بهر چیست؟

ای آسمان دوباره دلــــــــــــم بی نوا شده

هزاران فتنه بر ما شد ...

 

سخن گویم یکی بر تو که از خوابت شوی بیدار

هزاران فتنه بر ما شد تو خود هم دیده ای بسیار

دراین آشــــــفته بازار پر از بازی تو خود را بین

بیا از بهر خـــــــود خشتی بروی خشتها بگذار

نه دریایت دهند آنــــان نه در فکر تو اینـــــــانند

تو در فکر خودت باش و قدمها یک به یک بردار

تو یک رنجور پر دردی که بازیچه شدی هر دم

بیا چون کوه محکم شــــو نبینی از کسی آزار

سفیهان هر چه میخواهند میــگویند، آگــــه باش

بیا در فکر خودت باش و مـــــزن آتش بر این خروار

هزاری سخت خواهد بود ،در ،اینجا شنا کردن

چه رودی؟ پر تلاطم ،پر تنش ،حتی پر از الوار

بیا در این دو روز واپسین از عمـــــر خود با هم

محبت بر دگر سازیم تا سختی شود همــــــوار